In de tijd dat ik opgroeide in Rottedam had de stad nog geen naam gemaakt als architectuurstad van Nederland. Integendeel: toen was het Weena - waar nu al die glanzende hoogbouw staat - een naargeestige kale vlakte waar de wind om een paar weinig ispirerende bouwsels floot.

Toen was die rare mooie brug er nog niet, stond het Centraal Station nog fier overeind en vonden we de Bijenkorf zo'n beetje het meest markante gebouw van de stad. Maar nu is er iedere keer als ik in Rotterdam kom weer iets afgebroken, bijgebouwd, opgeknapt... De stad blijft veranderen. En dat is maar goed ook. Want al heb ik soms moeite met de stad van mijn jeugd te herkennen en ook al hoef ik er nu niet meer zo nodig te wonen, Rotterdam is en blijft geweldig, juist omdat er zoveel verandert.

Het is eigenlijk net als met mijn eerste echte liefde. We zijn nu allebei zo anders dan toen, dat we niet meer bij elkaar zouden passen. Maar ik heb zulke goeie herinneringen aan die tijd, dat ik er geen kwaad woord over wil horen.

Reageren? Mail Anna!